The Belgian photographer Karel Fonteyne was born in 1950 in Koningshof in Antwerp. Due to the significant age gap with his brother and sister, he is often alone in his childhood and spends a lot of time in nature. In this way he deepens his great innate sensitivity to the world that surrounds him, with its specific vibrations and its immaterial, elusive dimensions. He is fascinated by everything that is inexplicable, mysterious and elusive. This characteristic of his personality is the basic theme of his entire oeuvre.

There was nothing to indicate that he would become a photographer.

Especially the South American literature of Borges, Marquez and Corthâzar and the film « Matthew's Days » by the Polish filmmaker Witold Lesczynski as well as Ingmar Bergman and Fellini opened the way to photography.

After his artistic studies at the SISA in Antwerp, Karel Fonteyne embarked on a career as an art photographer. Exhibitions in the Museum of Fine Arts in Brussels and in the Royal Palace on the Meir in Antwerp immediately give him recognition.

In 1980 he moved to Italy where he was immediately launched into a career as a fashion photographer that would last 17 years and take him all over the world.

All the while, Karel Fonteyne made no compromises and was given carte blanche. In the French magazine Vogue in particular, he takes fashion out of its conformist context to place it in a new universe, employing both the most imaginative imagination and the most dramatically realistic rhetoric, always with a touch of humour. He evokes both admiration and controversy, but never indifference.

He collaborated with Martin Margiela, Dirk Bikkembergs, Walter Van Beirendonck, Marina Yee and Dirk Van saene.

Karel Fonteyne starts from an intuitive feeling that he allows to mature and evolve. Usually he first shapes his ideas on the basis of drawings and sketches in order to arrive at the desired composition. The final set-up and implementation then proceed smoothly. Often it is only when the whole process is completed that the artist himself fully grasps the meaning of his original intuition. He experiences his art as the transformation of an unconscious inspiration into a readable work.

Zijn werk is moeilijk onder te brengen in de traditionele categorieën. Elk beeld is eigenlijk een toneel, een verhaal. Karel Fonteyne gebruikt de fotografie zoals een schrijver zijn woorden gebruikt om elke keer opnieuw een unieke wereld te creëren. Die wereld verwart ons, want zij situeert zich tussen het onmogelijke en de realiteit.

Zijn uitgebreide oeuvre (het resultaat van 50 jaar fotografie) bestaat uit reeksen die geïnspireerd zijn door het dagelijkse leven of door de actualiteit die hij heriinterpreteerd en als een puzzel terug intuitief ineen legt. De compositie en de montage van de verschillende elementen van zijn werk zijn van essentieel belang. Zijn beelden maken indruk, want ze geven op subtiele wijze de tegenstelling weer tussen geweld en kwetsbaarheid, kracht en zwakte, schoonheid en gruwel.

Tales of Silence, zetten aan tot reflectie en introspectie.
Stilte en reflectie zijn immers nauw met elkaar verbonden, waarbij het ene fenomeen het andere oproept. De scènes baden dan ook in een stilte die bijna voelbaar weegt, geaccentueerd door de bijzondere manier waarop het concept ‘tijd’ wordt benaderd. De tijd lijkt opgeschort, bevroren : het is niet duidelijk of we kijken naar een moment of naar een eeuwigheid. 
De kunstenaar streeft ernaar een idee of een visie weer te geven, eerder dan louter een picturaal onderwerp uit te beelden.

Dat idee wordt weergegeven met sterke symbolen (het handschrift, een brood, een stilleven), maar vooral de ontdubbeling van één en dezelfde realiteit is een constante: het levende en het levenloze, het zichtbare en het onzichtbare, het aangeklede en het naakte, het robuuste en het fragiele, alsook wat werd beleefd tegenover dat wat enkel in een droom bestond.
Het resultaat is bevreemdend en ongewoon, en roept vragen op.
Een beetje tot onze verwondering komen we daardoor tot onze eigen interpretatie van zijn werk.

Veronique de Limburg Stirum